"Tatry. Koncert na dwóch" to wybór dwudziestu pięciu wierszy tatrzańskich Michała Jagiełły i pięćdziesięciu czterech fotografii autorstwa Krzysztofa Wojnarowskiego. Ten poetycki album jest próbą nawiązania artystycznego dialogu między wierszem i obrazem, próbą przekazania emocji, nastrojów, skojarzeń i wspomnień dwóch niezależnych twórców: każdy z nich stara się "po swojemu nasycać przestrzeń", a jednak udaje im się zagrać koncert - koncert na dwóch.

„Po własnych śladach” to powieść dla dociekliwych, jak również dla tych, którzy pragną poczuć prawdziwy klimat tatrzańskiego miasta, niedostępny dla turystów. Nieoczywista śmierć i zwroty akcji – to zapowiada niezwykłe śledztwo. A wszystko rozgrywa się wśród podmuchów halnego i górskiej zimy. Wigilijny wieczór. Z drogi wypada samochód i przebija się przez ścianę chaty. Na miejscu ginie kierowca auta. Uwagę policjanta śledczego zwraca twarz ofiary zdarzenia. Czy jest możliwe, by była tak zmasakrowana na skutek wypadku? Pocięta skóra głowy, a zamiast twarzy – miazga mięsa, spod której wyziera biel kości. Być może wypadek to tylko kamuflaż dla brutalnej zbrodni. Albert Cyrwus, kierowca rozbitego pick-upa, nie jest bez skazy. Kilka lat wcześniej, prowadząc auto pod wpływem środków odurzających, potrącił młodą dziewczynę. Przeżyła, ale wylądowała na wózku inwalidzkim. To siostra komisarza Karpiela. Historia nabiera rozpędu, gdy okazuje się, że tuż przed śmiercią Albert dzwonił właśnie do komisarza. Karpiel miał wtedy usłyszeć: „Zobacz, jak było naprawdę. Obejrzyj to sobie”. Policjant staje się pierwszym podejrzanym. Sprawa dziwnego wypadku komplikuje się jednak jeszcze bardziej – miejsce zdarzenia jest ostatnim, w którym widziano sierżanta Kruczka. Później słuch o nim zaginął. Karpiel musi odkryć sens słów Alberta, aby oczyścić się z zarzutów i odnaleźć mordercę.

Burza przed świtem to opowieść dziejąca się w czasach słowiańskich, w IX wieku, z rozrastającym się państwem wielkomorawskim Światopełka I w tle. Pośród trzymających w napięciu wydarzeń, gdzie jest i gorąca miłość, i krwawe działania wojenne z obrazowymi scenami walki, i honor, i zdrada, i soczyste opisy codziennego życia czytelnik ma również okazję obserwować odchodzących w przeszłość prasłowiańskich bogów wraz z ich kapłanami: żercami oraz rozprzestrzeniające się w Europie pierwsze ziarna nowej wiary wraz z jej siewcą: św. Metodym. Autor pochodzi z Maniów na Podhalu i jego rodzinne tereny możemy rozpoznać w akcji książki. Rzecz dzieje się również między innymi w grodzie krakowskim, słowiańskim grodzie w Naszacowicach oraz w lochach Nitry.

"Kot w nutach", to opowieść o mądrym Kocie Fagocie, który mieszkając u swojego pana - Andrzeja, miłośnika i znawcy muzyki - ma okazję edukować się w tej właśnie dziedzinie. Dzięki temu jest zwierzęciem trochę zarozumiałym, aczkolwiek otwartym na nowości i wiecznie żądnym wiedzy. Wskutek dziwnych zbiegów okoliczności, lecz nie do końca przypadkowo, znajduje się w różnych miejscach, przenosząc się w czasie i przestrzeni. Może więc na własne oczy obserwować ciekawe zjawiska związane z historią muzyki. Każdy rozdział książki to nowa przygoda, ale grupa bohaterów (Fagot, Andrzej, siostrzenica Małgosia, kocica Konstancja i przyjaciółka Andrzeja - Ewa) pozostaje niezmienna.

Odpowiedź na pytanie, które zwierzęta najbardziej fascynują i budzą największy respekt, jest raczej prosta: największe i najbardziej majestatyczne, ewentualnie najgroźniejsze. Dlatego właśnie władcy w swoich herbach umieszczali lwy lub orły, dlatego różne ludy chętnie przyznawały się do powinowactwa z wilkiem, tygrysem czy niedźwiedziem. Idąc tym tropem, postanowiłem nakreślić pozycję i znaczenie w polskiej kulturze największych lub uznawanych za najgroźniejsze zwierząt, które w czasach historycznych uważane były za królów puszcz i lasów lechickiej ziemi. Wielkość, majestat albo wzbudzany respekt (czasem występujące łącznie, czasem nie) były tutaj kluczowe, bowiem różnica pomiędzy roślinożercą a drapieżnikiem pozostaje zasadnicza. Nieprzypadkowo do miana najprawdziwszych władców polskich kniei pretendowały niedźwiedzie, tury i żubry, albowiem w historycznych czasach nie miały tam równych sobie. Obok nich jednak w pradawnych puszczach swoje miejsce dumnie zaznaczały nieobliczalne dziki, dostojne jelenie, dziwaczne łosie, rącze tarpany oraz drapieżne rysie i wilki. Na kartach niniejszej książki kreślę kolejno portrety owych dziewięciu gatunków ssaków, po czym od najważniejszych informacji o tych intrygujących stworzeniach przechodzę do ich znaczenia w kulturze polskiej. Ta bowiem nie mogła pozostać obojętna wobec władców puszcz. Nie próbowałem oczywiście przybliżyć wszystkich legend, przysłów, dzieł literackich czy obrazów, które portretują te wspaniałe zwierzęta, albowiem zadanie takie byłoby zwyczajnie niewykonalne. W autorski i subiektywny sposób skupiłem się na najważniejszych i najbardziej charakterystycznych albo najciekawszych (moim, rzecz jasna, zdaniem) motywach, jakie łączą polską historię i kulturę z owymi zacnymi zwierzami. Bez wątpienia bowiem robią wrażenie dzieje wymierania tura, dwudziestowieczne zabiegi o przetrwanie żubra, zakończona połowicznym sukcesem restytucja dzikiego konia, a wpływ pewnego fatalnego polowania na niedźwiedzia na losy domu jagiellońskiego i Rzeczypospolitej okazał się decydujący… W heraldyce, toponomastyce i nazewnictwie, legendach i ­podaniach, poezji i prozie, malarstwie i grafice, przysłowiach i powiedzonkach obecność władców pradawnych kniei jest przemożna, co także - choć z oczywistych przyczyn więcej niż wybiórczo - starałem się ukazać w należytym świetle. - Bartłomiej Grzegorz Sala, ze wstępu